Gewoon bijzonder!

Dit schooljaar was voor ons gezin op zijn zachtst gezegd, vermoeiend en mentaal heel zwaar. Het was er eentje van hopen dat de kinderen het zouden redden dank zij de ondersteuning die ze van hun juf en GON-begeleiding kregen. Het was een schooljaar van ups and downs. In januari al werd er door alle partijen aan tafel beslist dat de jongste van 6, die de diagnose DCD/ASS heeft en bij wie de gevolgen van de vroeggeboorte nog zichtbaar zijn, heel zeker de school zou verlaten en richting het bijzonder onderwijs zou stappen. Wij als ouders hadden al heel wat scholen die in aanmerking kwamen, bezocht. De school waar wij ons het beste bij voelden en onze uk er direct zagen aarden, die werd het. Dit betekende wel dat we van schoolnet moesten veranderen en de grote stap naar het type 4 onderwijs moesten zetten. Samen met hem en grote broer namen we al een kijkje in de klas en mochten we meegenieten van het tuinfeest waarmee een warm ontvangst gepaard ging. Mijn moedergevoel vertelde me dat het goed zat en ook papa kon zich in de beslissing helemaal vinden. 

Toen het schooljaar bijna ten einde liep, hadden we nog een geplande vergadering voor de oudste van 9. Hij heeft net als kleine broer de diagnose ASS maar heeft daar ook zware dysorthografie bij, het automatiseren van leerstof gaat ook best moeizaam en dat maakt dat hij het bijzonder moeilijk heeft op school ondanks zijn meerbegaafdheid. Hoe hij er dan toch in slaagde om al die jaren mee te draaien op zijn eigen manier, het is een kunnen. Maar gaandeweg het gesprek voelden wij als ouders aan dat de school op was qua hulpmiddelen. Het is een stuk van niet kunnen en een stuk van gewoon op zijn in hun zorgbeleid. Het nieuwe M-decreet is totaal nog niet duidelijk over de inzet van GON-begeleiding naar volgende jaren toe en met een kind dat, toegegeven op de toppen van zijn tenen loopt, hebben we onmiddellijk de open vraag gesteld om misschien ook bij hem het bijzonder onderwijs een kans te geven. De stilte tijdens de vergadering werd een beetje ongemakkelijk maar eerlijk is eerlijk. trekken en sleuren aan een kind dat aangeeft bij de juf en GON-begeleidster dat hij op is, thuis het niet durven zeggen uit angst omdat wij al zo heel veel voor hem betekenen, het was de druppel en het moment om te veranderen. Samen met het CLB hebben we toen overlegd of hij in aanmerking zou komen voor het basisaanbod, dit is het type onderwijs waar kinderen die om de één of andere reden net uit de boot vallen in het reguliere onderwijs maar met de nodige capaciteiten om verder te doen of zelfs in het middelbaar de stap terug maken. In nog geen week tijd hadden we een akkoord van het CLB, zijn we bij de school die in aanmerking kwam langs gegaan en hebben we hem ingeschreven. Zijn gezicht sprak boekdelen toen hij doorhad dat er na zo veel tijd een oplossing kwam. Als mama breekt je hart volledig bij het zien van zo veel emoties van je eigen kind...

Toen we als ouders jaren geleden onze kinderen inschreven in de kleuterklas hadden we er geen idee van hoe alles zou verlopen, je gaat er meestal van uit dat je kinderen net als alle anderen een goed parcours zullen afleggen en misschien in het slechte geval wel eens een jaartje extra op school zullen zitten. Een scenario als dit hadden we uiteraard niet voorzien laat staan, goesting in. Maar soms is het moedigste wat je kan doen, niet achterom kijken maar volledig er voor gaan. We hopen dat de kinderen in hun nieuwe scholen snel hun draai zullen vinden en dat ze gelukkig zullen zijn. Dat ze vooral weer het gevoel hebben dat ze iemand zijn, succes kennen en zichzelf zullen ontplooien tot volwassenen mannen met de kracht en de wil om te geraken waar ze van droomden. Uiteraard willen we de juffen, de Gon-begeleidsters en de logo bedanken voor hun inzet. Ze hebben geprobeerd, niet gefaald. 

Uit ons verhaal leer ik als mama zijnde dat het moedergevoel meestal wel goed zit en je de durf moet hebben om knopen door te hakken. De sterke band die ik met mijn kinderen heb en de eensgezindheid met papa maakt alles veel dragelijker. Waarschijnlijk zal er veel commentaar komen van andere ouders, vrienden, familie en misschien ook wel van de school zelf. Maar wie heel diep van binnen kijkt en open staat voor de verhalen van anderen, weet dat er nog heel wat te doen staat op vlak van onderwijs. Een kind is geen etiketje, een kind is niet dom, raar of alleen maar lastig. Er schuilt soms heel veel achter hen die nu in "hokjes" geplaatst worden. De grens tussen het gewone en het buitengewone wordt met de toekomst alsmaar dunner. Wie is nog normaal? En wat is dat dan, normaal? Mijn kinderen zijn normaal maar passen niet in het "normale" systeem. Tijd om na te denken dus...